Boek over Seven

De Cairnterriers zijn altijd een onderdeel van ons leven. Alle dieren die hun leven met ons gedeeld hebben, hadden altijd wel iets bijzonders. Onze Pepper was een geweldige roedelleider. Zelfs in een groep grote honden maakte zij de dienst uit. Een wafje hier en een wafje daar en alle gebakkelei was weer opgelost.

En zo kan ik van ieder van hen wel wat vertellen, maar de meest bijzondere is toch wel Seven.

Moeder Scotty was een heel dapper hondje met een geweldig karakter.

Op aanraden van pupbemiddeling belden we naar mevr. Euverman die net Larchlea Double Dutch had geïmporteerd uit Schotland.

De dag dat we kennis maakten met de vader van Seven was 09/11. (11 september 2001)

Op de terugweg in de auto hoorde ik het nieuws, ik dacht dat het een hoorspel was.

De dekking vond plaats in november en op 23 januari werden vier puppies geboren 2 reuen, 1 teefje en 1 dood geboren reutje. Twee blonde reuen en een gestroomde teef. Mijn vriendin wilde graag een teefje, maar na een week besloot ze toch voor een blonde reu te kiezen en bleef Seven bij ons. Van begin af aan was Seven erg gericht op mij en ze houd me dan ook altijd in de gaten. In tegenstelling tot mijn andere Cairns die ik altijd in de gaten moet houden. In het nest was ze niet de grootste maar ze waren alle drie goed doorvoed en lagen na de voeding vaak uitgeteld op hun rug. Met z’n drieën waren ze een geweldig stel en heel vrolijk.

                                Seven en water.

Wij zijn fanatiek vaarders en Seven ging als pup zijnde al mee te varen op onze lemsteraak.

We lagen in het vroege voorjaar op Texel aan de steiger en moeder en dochter speelden op het voordek. Opeens hoorde ik Scotty vreemd blaffen en ging kijken. Geen Seven op het voordek en ik keek opzij en zag een heel klein bibberend zwart plukte op de keien staan. Seven was dus van het voordek gevallen ± 2 m. boven water, kopje onder gegaan en onder de steiger door gezwommen naar de keien kant. Zelf kostte het nog wat moeite op de keien niet uit te glijden, maar we kregen haar weer heelhuids aan boord waar ze weer warm kon worden. Ze had er niets aan over gehouden en ze bleef gek van water en zwemmen. Als er ergens een modderpoel was kon ze zich daar een hele tijd vermaken met blaffen en wroeten in de modder. Ze was dan ook meestal helemaal egaal bruin zo zat ze als een biggetje onder de modder. Wat ze ook altijd spannend vond was op een bevroren plas springen met de voorpootjes in de hoop dat het ijs Krak zei. Met een plas was dat niet zo’n probleem, maar om dat toch even uit te proberen op een net bevroren sloot, kostte mij weer een nat pak omdat ze een stukje onder het ijs schoof. Zelf vond ze het zo leuk dat ze regelmatig haar best deed om het nog eens te proberen.We lagen voor anker bij Vlieland en gingen met de rubberboot naar de kant. De honden weten dat ze worden uitgelaten met de rubberboot en springen dan spontaan in de bijboot. Op Vlieland vond Seven opeens dat ze achter eenden aan moest zwemmen. Ze was nog een puppy en bleef maar door zwemmen steeds dichter naar de stroom toe. Ik roepen en kabaal maken in het water in de hoop dat ze terug zou komen. Toekijkend publiek vroegen zich af waar ik naar het roepen was en zeiden:” Kijk daar, daar zwemt een rat!” Net op tijd vond ze het genoeg geweest en kwam ze weer terug zwemmen naar de kust.Tijdens onze vakantie met de lemsteraak naar Frankrijk ontwikkelde ze zich tot een zeewaardige hond. Ondanks de ontstoken ogen waarvoor we een dierenarts in Camaret sur Mère bezochten bleef het varen langs de kust leuk voor haar. Het maakte haar niks uit hoe hard het stormde of hoe hoog de golven waren altijd was ze te vinden op haar vast plekje in de kuip. Ook de reis naar Zweden draaide ze haar poot niet voor om.

                                Het zware ongeluk

In 2005 ging er in ons leven van alles mis. Schip in aanbouw, huis verkopen, het faillissement van een van mijn mans bedrijven, belastingaanslag uit 2002, overlijden van onze beide moeders en het hield daarbij niet op. Een van de diepte punten was op 27 september. Die dag zou ik een proefvaart maken met ons nieuwe schip en ik had alleen Seven meegenomen. Ik zette haar van boord en door een ongelukkige samenloop kwam ze onder het wiel van een landrover. Het ergste was die blik van onbegrepen pijn. (Wat heb ik fout gedaan ik heb zo´n pijn). Ik zette haar gelijk met poep en bloed in de auto en reed naar de dichtstbijzijnde dierenarts in Harlingen. Die gaf Seven gelijk een pijnstillende injectie (Metacan) met een middeltje waardoor ze het ongeluk vergeet. Hij zei:”voor de andere dingen moet je naar Leeuwarden, want hier kan ik geen foto´s maken”. Ik legde hem uit dat ik dan beter naar mijn eigen dierenarts kon gaan, want die zit in het midden van het land en daar zitten ook de specialisten. Ze kon een blaas of miltruptuur hebben. Het maakte echter geen verschil of ze nu onderweg naar IJsselstein dan wel naar Leeuwarden zou komen te overlijden.

Ze had nu een goede pijnstiller en ik met Seven naast me terug naar Utrecht, ook toen stond er nog file. Ze ging niet slapen maar keek me regelmatig met een blik vol vertrouwen aan.  Onderweg had ik onze Dierenarts Ko al ingelicht en ik ging gelijk naar de praktijk waar er

foto´s gemaakt konden worden.

Ik werd na die twee uur durende rit onvriendelijk ontvangen door een vrouwelijke dierenarts, die niet begreep dat dit “spoed” was. Deze confrontatie resulteerde in de eerste tranen van velen die, die dag nog zouden volgen.

Gelukkig kende de dierenartsassistente me en hielp me verder. We bekeken de foto´s en de blaas en milt waren nog in takt. De rechter achterpoot was verbrijzeld en ook de linker heup zag er niet goed uit. We praten de heup goed door te zeggen dat ze niet helemaal goed lag voor de foto.

Met goede moed gingen we wederom op weg, naar het Wilhelminapark in Utrecht waar de specialist zat. Er was een assistent die de foto´s bekeek en tegen mij zei: “die hond gaat nooit meer lopen!”  Een hond die nooit meer kan lopen betekend dus: in laten slapen en wederom schoot ik vol met tranen. Seven keek me vol vertrouwen aan, hoe kon ik afscheid van haar nemen en die beslissing nemen!

We gingen opnieuw foto´s maken en de specialist kwam me uitleggen dat hij Seven wel wilde opereren en met behulp van een externe fixatuur aan de rechterachterpoot. Op die manier kon de linker heup wat minder belast worden, en kon ze wel weer zelfstandig haar behoefte doen. Tevens werd gevraagd of ik de operatie vooruit wilde betalen.

Ik mocht er niet bij blijven en moest Seven achter laten.

De onvriendelijke bejegening van de assistente noopte me te zeggen: “Ik kom haar weer ophalen en ik wil haar zien ook al is ze komen te overlijden op de OK. En ik neem haar mee naar huis vanavond met of zonder infuus want ik kan beter voor haar zorgen dan dat ze hier in de kliniek blijft.”

Ik werk op de poli chirurgie in het Diakonessenhuis en ging op weg naar huis, daar nog even langs om mijn verhaal kwijt te kunnen. Ondanks alles wat we dat jaar al hadden meegemaakt was dit de druppel die de emmer letterlijk liet overlopen en voordat de middagspreekuren begonnen werd ik door mijn collega´s nog even getroost.

Volledig lam geslagen zat ik thuis te wachten op het verlossende telefoontje. Om 17.05 uur ging de telefoon en ze zeiden dat ik Seven kon komen ophalen. De assistente was wederom niet een van de vriendelijkste en ze begon eerst te zeggen dat Seven veel te dik was en eerst moest afvallen

en daarna: “moet dit en dat doen en ze moet gelijk een kap op en betadine jodium overal op doen”, maar ze vergat te vertellen dat je de komende 12 uur moet uitkijken voor onderkoeling en een na-reactie van het trauma.

Daarbij is het feit dat Seven aan de dikke kant was tevens haar redding is geweest. De specialist had echter wel goed werk geleverd en een mooie fixatuur aangebracht. Met een suffe Seven op schoot zijn we naar huis gereden en hebben haar op een warm plekje “met kruik” neer gelegd.

We moesten haar beschermen tegen roedelleider Cayenne, maar moeder Scot ging heel voorzichtig dicht tegen Seven aanliggen, met een blik van “ Jij mag niet dood gaan want ik hou het niet meer zo lang vol” ( Dat moment zal ik nooit meer vergeten).

De hele nacht hield ik Seven in de gaten maar ze wilde nog steeds niet plassen. De volgende ochtend om 06.00 uur gingen we de honden uitlaten in het gewone ritme.

We tilden Seven naar het plantsoen en zetten haar in het gras en “scharrel scharrel” deed haar plas. Mijn man en ik stonden te huilen want dat betekende dat ze het zou gaan halen!

Voor ons was dat: “Als Seven het gaat redden gaan wij het ook weer redden”.

Van de dierenarts-assistent kreeg ik jodium en een kap mee. De kap heeft ze niet opgehad omdat likken aan de wondjes goed is voor de wondgenezing en als je er jodium opdoet wordt het schraal en blijven de honden likken tegen de jeuk. Je moet het wel in de gaten houden dat ze niet teveel blijven likken. Maar Seven deed dat heel goed en de wondjes zagen er prachtig uit. Helemaal niet vochtig of etterig. Op mijn werk had ik een oudere collega die erg gelovig was en die helemaal niks van dieren moest hebben. Ze had wel het een en ander opgepikt maar wist niet het fijne ervan. Toen een van de collega’s belangstellend vroeg hoe het met Seven ging dacht de desbetreffende verpleegkundige dat het om een van mijn kinderen ging. Toen ze eenmaal door had dat het om Seven ging zei ze: “O het is maar een hond”! Daarmee stak ze een mes in mijn hart en ik barstte dan ook in huilen uit na zo’n begripsloze opmerking.Op de polikliniek overlegde ik regelmatig met de Trauma-chirurg over Seven en we vergeleken het gedrag van Seven met kinderen.

Bij volwassenen moet je altijd d.m.v. een weegschaal uitleggen wat 25% belasten betekend.

Kinderen en ook Seven doen instinctmatig belasten wat er belast kan worden.

Trappenlopen en ver lopen kon ze nog niet maar met behulp van de fietskar ging ze toch mee met de normale uitlaatrondes van de andere honden waardoor ze in een normaal ritme bleef en de gewone plaats in de roedel.  Na twee weken liep Seven eigenlijk normaal en ging ook weer vrolijk zwemmen, wat erg goed is voor de spierontwikkeling.

Aan boord echter bleef ze niet in de mand zitten maar moest pertinent op haar vaste plek naast me zitten zodra we de motor startten. Daar was ze niet vanaf te brengen en als ze over een drempel getild wilde worden, dan had ze daar een heel speciaal piep-blafje voor. Dat gebruikt ze tot op heden nog steeds als ze iets wil, wat ze niet zelf voor elkaar kan krijgen. Gedurende de tijd van Seven genezing moesten wij in oktober 4 huizen leeg halen. Ons eigen huis, schoonsmoederhuis, huis van mijn zoon en het huis van mijn moeder. Ik ging gewoon door sloot me af voor gevoelens en Seven was de enige die me kon raken en vooral ’s ochtends als ze me met haar fixatuur weer uitdaagde om met haar te spelen met takjes. Ze sleepte ons er doorheen !

                                Het goede herstel

Na 6 weken ging ik op controle bij mijn eigen dierenarts. Ko had overlegd met de specialist en die adviseerde om de fixatuur nog twee weken te laten zitten en dan een foto maken om te zien of het verwijderd kon worden. 1 november hadden we de laatste overdracht van de vier huizen die we in oktober leeg moesten halen en nam ik afscheid van het graf van mijn ouders en mijn geboortestad Zwolle. We waren door oktober heen gekomen en met ons nieuwe schip genoten wij op 12 november van een heel mooi weekend op Terschelling. Dat was de 8ste week na het ongeluk en Seven liep vrolijk mee helemaal niet gehinderd door de fixatuur of kwetsuur. Ik zou al heel blij zijn geweest als ze een redelijke wandeling zou kunnen mee hobbelen maar hard rennen en spelen had ik niet verwacht. Toch denk ik dat ze net iets te enthousiast is geweest want op maandag wilde ze niet meer op haar stukken pootje staan.

Dus gelijk dierenarts Ko gebeld en maar meteen een foto gemaakt. We konden zien dat de pen in het gewrichtje van haar pootje was gezakt en dat deed natuurlijk pijn. Ko ging overleggen met de Specialist en ik met de traumachirurg. Mijn verzoek was: om alle ijzerwerk onder een roesje weg te halen maar de specialist vond dat één botje nog niet genoeg gesloten was en adviseerde Ko om de fixatuur nog te laten zitten. Ik overlegde met de Traumachirurg en die zei dat bij kinderen ook wel alles werd weggehaald ook al was het desbetreffende botje nog niet helemaal gesloten. In goed overleg met Ko haalden we donderdag in alle rust en met doe-het-zelf gereedschap de fixatuur en pen weg.Na het uitslapen ging Seven in eerste instantie weer terug naar het gedrag van vlak na het ongeluk maar na anderhalve dag was ze helemaal de oude. We waren nog wel heel voorzichtig, maar ze werd met de dag vrolijker en zonder er erg in te hebben liep ze zo de trap op. Twee weken na het verwijderen kwamen we bij Ko voor controle en toen kon ik laten zien dat Seven zonder problemen op haar beide achterpoten kon gaan staan. Voor ons allemaal een wonder. Niemand kon dan ook zien dat Seven een vierwiel drive aankon.

        Afscheid van de moeder van Seven.

In februari 2006 toen wij het gevoel kregen dat het iets minder ellendig werd vond onze Scotty dat het tijd was om te gaan. Op 3 jarige leeftijd hadden we bij toeval ontdekt dat Scotty aan een gedecompenseert hart leed. Ze had ook artrose in haar nek. Als ik dat voordat Scotty liet dekken had geweten dan was Seven er nooit geweest. Vanaf die tijd kreeg Scotty medicatie en op het laatst was ze ook een beetje aan het dementeren. Dat deed met denken aan “het leven in geleende tijd”. Zowel bij mijn moeder als bij Scotty. Ze was zo dapper en heeft zich echt voor ons in leven gehouden. Ze had het heel benauwd en het laatste half jaar was heel zwaar voor haar. Ze kreeg een hartstilstand aan boord van ons schip. Ik heb haar niet gereanimeerd omdat ze dan nog meer had moeten lijden. Ik zei: “ga maar meisje je bent zo dapper, ga maar”. Ze ging ook heel rustig, maar nog steeds mis ik haar. Als ik de andere honden uitlaat bij het bos moet ik altijd aan haar denken. Ze rende van je weg achterom kijkend van: Kijk je niet dan ga ik er lekker vandoor. Ze was ook zo wijs, en die wijze blik vertelde je veel. Seven had ook veel van haar wijsheid.

Seven’s reis rondom Groot Britannië

In mei 2006 vertrokken wij met onze Tjalk naar Ierland.

Seven en de hond van mijn zoon Ginger gingen ook mee. Ze beleven tijdens de oversteek bij mijn zus logeren en daarna zijn ze met de veerdienst IJmuiden- New Castel door mijn zus en zwager naar Edinburgh gebracht waar ze aan boord zijn gekomen. Ze vonden het prima en elke haven die we aandeden vond iedereen het gezellig die honden met die rare platbodem. Van het Calladonian kanaal genoten de honden net zoveel als wij en ze hebben een aantal keer stevig geblaft naar het monster van Loch Ness. De oversteek naar Noord Ierland bezorgde de beide honden toch wel een redelijk schrik.Dat ging ook wel een beetje te ruig en doordat er veel water in de kuip kwam moesten we ze binnen opsluiten om ze niet te verliezen. Seven zocht een plekje onder de tafel in de kombuis waar ze zich goed schrap kon zetten en geen dingen op haar kop kreeg, maar Ginger was toch wel behoorlijk in paniek en dat had geen uur langer moeten duren anders had haar hartje het toch wel begeven. Toen we in rustiger water kwamen konden de honden weer naar buiten en Seven ging op haar vaste plek zitten met een uitdrukking van “hier krijg je me nooit meer weg”.

En nog steeds als we de motor starten gaat ze heel snel op haar plek zitten, maakt niet uit wie er aan boord zijn. Voor Ginger hebben we nu pilletjes om haar rustig te laten worden als het weer een keer mocht escaleren.

We hebben het schip een maand in Schotland laten liggen en wederom de honden ingevoerd via Hoek van Holland Harwich. Dapper als altijd en met een blik van hoi we gaan weer varen werden de honden aan boord gezet. Doordat je veel op getijden water zit moet je soms wel eens 14 meter omhoog klimmen. In het allereerste begin dat we met de honden in die situatie kwamen deden we ze op onze schouder en klemde ze zich vast met de voorpoten. Daarna probeerden we het met rugtassen en tassen met een harde bodem. Dat was allemaal geen succes en bij toeval ontdekten we de ideale manier om ze van en aan boord te takelen als we weer eens 14 meter lager naast de kade lagen. De honden moesten vanwege het afgaand tij vlak voordat we de haven niet meer uit konden uitgelaten worden. De oude weekendtas waar de harde bodem uit was gevallen werd gepakt en een hond erin gedaan. Rits dicht en koppie eruit. Doordat de harde bodem eruit was werd de hond er helemaal in opgesloten en kon de hond zich niet meer schrap zetten waardoor ze zo omhoog getild kon worden.de klimmen. In het allereerste begin dat we met de honden in die situatie kwamen deden we ze op onze schouder en klemde ze zich vast met de voorpoten. Daarna probeerden we het met rugtassen en tassen met een harde bodem. Dat was allemaal geen succes en bij toeval ontdekten we de ideale manier om ze van en aan boord te takelen als we weer eens 14 meter lager naast de kade lagen. De honden moesten vanwege het afgaand tij vlak voordat we de haven niet meer uit konden uitgelaten worden. De oude weekendtas waar de harde bodem uit was gevallen werd gepakt en een hond erin gedaan. Rits dicht en koppie eruit. Doordat de harde bodem eruit was werd de hond er helemaal in opgesloten en kon de hond zich niet meer schrap zetten waardoor ze zo omhoog getild kon worden. De tas schuurde langs de kade en zonder al te veel slingeren kwamen ze op de kade. we noemen die tas nu de “slappe” tas. De honden bevalt deze methode ook erg goed. Op het moment dat ze zien dat ze niet van de boot af  kunnen en we de “slappe tas” pakken, staan ze vrolijk te kwispelen. Seven draait met haar kont zo dat ze in de “slappe tas gezet” kan worden. Zonder vrees en compleet rustig laten ze zich wel 15 meter naar beneden zakken of omhoog tillen. Ze zijn ook vol vertrouwen dat ze veilig boven of beneden op kade of dek worden gezet. Op de terugweg was het een hele warme juli maand. Om af te koelen deden we de motor uit en dreven dan met de stroom mee en gingen dan lekker zwemmen. Seven stond altijd klaar om in het water gezet te worden en ze zwom dan vrolijk mee. Ze had het volste vertrouwen dat als ik het water uit ging zij ook wel het water uitgetild werd. En zonder problemen zwom ze een heel eind met me mee.Een nieuw maatje voor Seven

Onze Naughty kwam uit Brabant en bij binnenkomst was Seven helemaal niet blij. Ze  mopperde tegen de pup en wilde er niks van weten. Na een week kwam ik een Keeshond tegen en Naugthy piepte een beetje en Seven vloog gelijk op de Keeshond af. Van af dat moment was Naugthy haar pup en iedereen moest er vanaf blijven.

Zelfs ten opzichte van de Kat en roedelleider Cayenne beschermde Seven haar Naugthy. Onze Kat hete: Ramses en was een blauwe abessijn kater.

Hij was de beschermheer van onze honden. Hij ging altijd mee de honden uitlaten en ook was hij diegene die een bevalling van de honden aankondigde. Toen onze Cayenne ging werpen begon Ramses heel gek te doen en heel veel te miauwen.

Onze Scotty beschermde hij tegen een herdershond. Ik stond te praten met de eigenaar van de herdershond en Scot was het gesnuffel zat en grauwde even tegen de herder. Vervolgens vloog Ramses de hond vol in de flank aan en ging de herder er piepend vandoor. De baas en ik keken elkaar verbouwereerd aan. Zo’n klein katje met zoveel lef. Vanaf dat moment viel hij wel vaker herders aan. Meestal verstopte hij zich in een struikje en kwam er dan met een grote sprong uit en daar schrokken die herders altijd van en dan liep Ramses als overwinnaar trots naar zijn eigen honden. Bij een van de eerste uitlaten in ons nieuwe huis kwam ik een meneer tegen met een Rottweiler en een zwarte herder politiehond. De man zei:”houd uw honden vast want de mijne bijt”. Een week later liep ik met mijn honden aan de lijn voorbij diezelfde meneer. Ik had Ramses al in de bosjes gezien en ja hoor ! hij sprong uit de bosjes boven op de zwarte herder die piepend aan de kant vloog. Ik zei tegen de eigenaar : “Ja, sorry hoor maar ik was vergeten te zeggen mijn kat bijt”.

Seven en Naugthy weggestuurd uit Engeland.

Zoals u al begrepen hebt gaan de honden altijd mee aan boord en ook mee op vakantie.

Nu weet u ook dat je er heel veel voor moet doen om ze naar bepaalde landen mee te kunnen nemen. Ook is het zo dat de reglementen en protocollen aan veranderingen onderhevig zijn. Van alle honden had ik dan ook, boekwerken vol met inenting papieren, titerbepalingen vele soorten paspoorten en penningen. Voor elke bestemming was weer wat anders nodig. Ook in de loop der jaren veranderde er veel op paspoort gebied. Uiteindelijk kwam in 2008 het Europese paspoort en alle gegevens moesten weer worden overgeschreven. Wat ik bij Seven was vergeten, het met de pen inschrijven van de chipdatum in het paspoort.

Ik had wel het originele papier van de chipdatum bij het paspoort zitten.

In 2006 was ik ook al met de honden in Dover geweest maar toen zat het potdicht van de mist. In 2008 gingen wij met ons schip”Idefix”van Eastbourne naar Dover. Voor de Westkant van de haven staat een hele harde dwarsstroom.

Het is dan ook lastig om een 23 meter tjalk daar goed doorheen te sturen. Bij het aanvaren van de haven had ik me al netjes aangemeld bij de havenmeester en ik kreeg toestemming om binnen te varen en daarna door te varen naar de Marina. Tijdens het binnenvaren werd ik weer opgeroepen door de havenmeester die vroeg of ik voor anker ging?  Ik helemaal verbaasd omdat ik al toestemming had om naar de Marina te gaan.

Achteraf heeft de havenmeester me zo willen waarschuwen voor de ambtenaar van Defra die met een stagaire en verrekijker naar onze binnenkomst hadden gekeken en de honden in de kuip hadden gezien. Helaas had ik dat niet door en voer door naar de Marina. Daar meerde ik af aan een zijsteigertje en Philip ging met de honden zonder aangelijnd te zijn naar de havenmeester. Nadat ik de motor had uitgedaan ging ik met hondenriemen achter Philip aan.

Er kwam een politieauto aan met een aardige rossige agent daarin. Philip riep vanaf de trap dat ze de honden kwamen controleren. Ik vroeg gelijk de agent of hij dat kwam doen en hij zei dus: “Ja“. “Nou kom maar mee aan boord want daar heb ik alle papieren liggen”zei ik.

Wij liepen over de steiger naar de Idefix toe en ik zei:”Kom maar aan boord”. Nou hij moest wat klauteren en bleef verbouwereerd in de kuip staan. Daarna zei ik “kom nou binnen, want het regent buiten, en dan worden de papieren nat”. Hij bekeek alle papieren en alles werd in orde bevonden en wij konden weer gewoon ons gang gaan. Ik pakte al mijn spullen om boodschappen te gaan doen en de riemen van de honden die wederom vrolijk de steiger op liepen.

Helaas de ambtenaar van Defra stond met de

stagaire aan het eind van die steiger en sprak de politieagent aan, keek heel boos naar mij, zette als een haan zijn borst op en vertelde aan de stagaire, dat mijn honden heel gevaarlijk waren en gelijk aan de lijn moesten.

Die kop van de vent zal ik nooit meer vergeten.

Ik vroeg toen of hij de papieren wilde zien die de agent in orde had bevonden. Stom van me want hij moest en zou wat vinden. Uiteindelijk na een half uur bestuderen van de papieren, vond hij dus dat de chipdatum van Seven, niet met pen in het nieuwe paspoort was geschreven. De agent had druk overleg met zijn commandant en kon niks anders doen dan ons (tegen zijn zin) mee te nemen naar het bureau. Ik heb eerste de honden weer aan boord gezet en de deur stevig dicht gedaan zodat ze niet aan mijn honden konden komen. Daarna stapten we met de agent in het busje en reden naar het bureau. We werden ontvangen in de VIP room en de commandant was erg vriendelijk en hij vond het allemaal erg vervelend en ze waren nu in overleg met het ministerie.

We vroegen wat de “worst case of scenario” zou zijn. Dat was dat mijn honden 1½ maand in quarantaine gezet zouden worden en daarna weer naar Frankrijk gebracht,

waar we ze dan konden ophalen.

Quarantaine in Engeland houd in: dat ze in een hok worden gestopt en niet meer worden uitgelaten. Dat zou de dood van mijn honden hebben betekend want die zijn dat helemaal niet gewend. Ze zijn altijd uitgelaten en zouden daar gewoon gewacht hebben op het vrouwtje, waarvan ze overtuigd waren dat die ze zou halen. Ik zei dan ook gelijk nou dan sluit je mij maar op maar mijn honden krijg je niet en voelde nog even goed of de sleutels van de boot nog in mijn zak zaten. Na ongeveer 1 uur kwam het verlossende word. Er werd een illegale landing van gemaakt. Omdat alles in orde was alleen de geschreven chipdatum niet en daarom mochten de honden niet meer van de steiger af en moesten we de volgende dag Engeland weer verlaten. We mochten niet verder varen naar Londen. Wat ons plan was.

De politieagent bracht ons weer terug naar de Marina en ik ging gelijk naar het kantoor om te kijken wat de weerssituatie voor de volgende dag was. Ik legde aan de haven meester uit wat er gebeurd was. Hij werd boos en zei:”way didend you lie” Ik zei:” I have nothing to lie about”. Zij waren dit jaar de meest gastvrije haven geworden en nu zorgde zo’n Defra ambtenaar ervoor dat zijn klanten werden weggestuurd. De volgend dag staken wij over naar Graveline. Je neemt altijd afscheid van de havenmeester waarbij je gelijk je koers opgeeft zodat je niet in aanvaring komt met alle veerdiensten die Dover in en uit gaan. Ik had het allemaal wel gehad en eindigde dan ook een beetje boos met “Bye”. De havenmeester zei tot slot: “Yes madam we understand and we hope you come again en we will be shore that Defra is not around. Thank You!

Seven vast in een Hol.

Met mij persoonlijk ging het niet goed. Maar altijd was daar weer Seven die me opbeurde.

Seven was een hond van de klok. Als ik een hele dag gewerkt had gingen we altijd eerst uit.

Alle muizenissen verdwenen uit mijn hoofd en Seven vond altijd een tak die ik weer van haar af moest pakken. Naughty echter wilde alleen maar steentjes hebben of een golfballetje wat wij steevast het tok tok balletje noemde waarmee ze ons wakker maakte. Eén keer per dag ging ik altijd een grote uitlaat doen, waarmee ik bedoelde dat ik altijd naar een bos of recreatie terrein ging om ze uit te laten.

Een van die terreinen was een recreatie terrein naast de brug van de A2 ten hoogt van Vianen.

Het terrein was ideaal om de honden uit te laten en er stonden Schotse Runderen en Fjordenpaarden. Als je gewoon rustig er doorheen liep en de honden bij je hield was dat geen enkel probleem. Er was bos, water en strandjes. Zeker als het een warme zomerse dag was ging Seven een aantal baantje zwemmen. Takjes ophalen en dan weer vrolijk terug komen. Vele honden eigenaren lieten daar hun honden uit en het was altijd een gezellig samenzijn.

Er zaten ook konijnen op het terrein en er zaten aan het eind van dat terrein heel veel holen.Seven taalde daar niet echt naar maar Naughty wel en het was de hele tijd oppassen dat ze er niet echt in gingen.

Onderaan de dijk was een heel groot hol en dat was altijd een race tussen Seven en mij om daar als eerste te zijn en dan rende ze door naar het water om te gaan zwemmen.

Alleen toen ik vriendin Hanneke en haar honden tegenkwam lette ik even niet op Seven. Na een 5 minuten praten ging Hanneke weer richting huis en ik op zoek naar Seven. Bij het water was ze niet dus dan maar in het Hol kijken. Ik roepen en zoeken en toen hoorde ik in eens het bekende piepje van Seven. Dat betekende: help me even, ik zit vast en kan er niet zelf uit. Je kon ook horen dat ze het niet benauwd had, dus kon ik rustig nadenken hoe ik dit zou oplossen. Eerst kroop ik zelf een eindje het hol in maar bedacht me toen dat het hol kon instorten en dan zouden Seven en ik er beiden zijn geweest. Ik kroop weer naar buiten. Een eigenaresse van een Boxer raakte helemaal in paniek, en begreep niet dat ik zo rustig bleef. Ik had mijn mobiel bij me en belde 112!

“Wie moet u hebben?” “ Brandweer!” “ Wat is er aan de hand?” “ Mijn hond heeft zich ingegraven in een hol en zit zo’n 6 meter diep”! “Moet u de dierenambulance bellen!” “Die hebben geen schop! Heeft u op het ogenblik een brand? Nee, nou dan zou het een goede oefening zijn om te kijken of de truck hier kan komen en daarbij dit hol is zo groot dat het de volgende keer misschien een kind is die er in kruipt. En het is heel mooi weer!” “Nou mevrouw hier kan ik niet tegenop we komen eraan!”

Het duurde een half uurtje en daar kwam de truck aan. Seven was ondertussen wat ongeduldiger aan het piepen: zo van ik zit vast waar blijf je nou, je hoort me toch.

De mannen begonnen met z’n allen te graven, één aan het eind één in het midden en één aan het begin. Bij de middelste ontstond een gat en opeens zag ik het staartje van Seven. Ik pakte die beet en trok haar uit het hol. Seven had een hele dikke kont en de brandweerman zei dan ook “zo die was er zeker niet vanzelf uitgekomen!” De heren maakte het hol helemaal dicht en vertrokken weer terug naar de kazerne, ze vonden het een geslaagde en gezellige oproep. Seven sprong weer gelijk in het water en had zich zodanig vermaakt dat ze het eerste beste hol wat ze tegen kwam weer opnieuw wilde proberen.

Puppen voor Naugthy

We hadden Seven graag een nestje gegund en ik had graag een kind van Seven willen hebben,

Maar door het auto ongeluk wist ik niet wat er allemaal kapot was in de buik en toen Naugthy kwam heb ik heel bewust naar de stamboom gekeken zodat ik eventueel met de broer van Seven “Bobby”een nest kon nemen. In het najaar van 2008 probeerden we het voor de eerste keer. Maar helaas het kwam niet tot een koppeling en ik kon niet helemaal uitvinden wat er niet goed was dus gingen we wachten op een nieuwe loopsheid.

In maart was het weer zover en we gingen proberen. Aangezien Bobby de vorige keer na het niet lukken van de dekking erg ziek was geweest wilde ik niet langer dan een half uur proberen. Onverrichte zaken gingen we het de volgende dag nog eens proberen en toen ik Bobby goed onderzocht, bleek dat hij helemaal geen erectie kreeg. Ik overlegde met mijn dierenarts en we kwamen tot de conclusie dat viagra geen oplossing was aangezien we hoopte dat Bobby nog wel 10 jaar mee kon gaan. De volgende dag ging ik toch maar bellen naar Marianne Everman om te vragen of de vader van Seven nog dekte. De reactie van Marianne Euverman was: “Ja, Jock heeft al twee jaar niet meer gedekt maar hij moet het nog wel kunnen, wil je het heel graag”. “Nou ja ik wil het heel graag”. “Nou dan ga ik even mijn kennissen bellen want Jock is niet meer bij mij. Ik heb nog een dekreu en dat ging niet goed samen, ik bel je zo terug”. Na 5 minuten kreeg ik een telefoontje terug en Marianne Euverman zei met smart in haar stem:” Ze hebben hem gecastreerd!!!. Ik weet wel dat ze me gevraagd hadden of ze hem eventueel mochten castreren maar ik zei dat een hond die zoveel gedekt heeft niet gecastreerd hoeft te worden, omdat ze helemaal niet vervelend meer zijn bij loopsheid van de teven. Maar ze hebben het toch gedaan”.

“Nou dan gaat het over eigenlijk komt het me helemaal niet uit” zei ik. “Wel nee” zei Marianne Euverman.”Bel Marijke maar die heeft zo’n ontzettend leuke reu, beloof me dat je Marijke belt”!
Nou belofte maakte schuld dus ik belde Marijke Veenis. “Hoi Marijke, Jock is gedeballoteerd!”  

“Wat zeg je nou?? En nu bel jij zeker voor die rooie van mij?” “Ja, ik hoorde van Marianne dat jij zo’n leuke reu hebt en ik was verplicht om je te bellen.” “Wanneer moet het gebeuren?” ”Nou vandaag!” “O, nou kom dan maar en neem de stamboom mee en dan gaan we wel kijken!”

Met Seven en Naughty ging ik naar Krimpen aan de Lek op een mooie voorjaarsdag. Naugthy en ik gingen naar binnen en na tien minuten babbelen stamboom vergelijken en Dutch zien, besloten we dat het toch wel een goed match was. We gingen met honden naar het achterplaatsje en ondanks afwezigheid van Ivo, was het zo gepiept. Na twee dagen dus op donderdag waren we net op tijd op het plaatsje en stonden in no time gekoppeld. Marijke zei nog:”als je het niet zeker weet kom je zaterdag nog maar een keer”Nou ik wist het wel zeker, het moest zo zijn.

Zoals ik al eerder melde, kwam het eigenlijk niet zo goed uit omdat wij aan een vaartocht in België hadden, ten tijde dat Naugthy haar nest moest gaan werpen. Ze was een vrolijke drachtige moeder en ik kon aan de ander honden zien dat ze drachtig was. Kennelijk heeft ze ook snel een houding van denk erom ik ben drachtig. Alle grote en kleine honden die op haar afvlogen hielden een gepast afstand van haar en betoonde alle respect. Geen onvertogen benadering viel haar ten deel. Ik moest vaak lachen als eigenaren verbaasd naar hun reu keken als ze Naugthy zo ontweken.

We hebben ons schip in etappes naar België gevaren en ook heeft het schip op de Museumwerf in Hellevoetssluis in het dok gestaan. Naugthy had haar vaste plek aan boord in haar toekomstige kraamkist naast mijn bed. Dat vond ze prima en het gaf haar ook rust. Het op en af tillen van het schip ging ook goed, als ze maar netjes en rustig getild werd en ze wilde alleen dat ik het deed. Seven was heel beschermend naar haar en Naugthy vond dat ook prima. Officieel was Naugthy op 20 mei uitgerekend. Dan zouden wij al met de vaartocht zijn begonnen. We zouden dan in Gent hebben gelegen en met mijn eigen dierenarts had ik afgesproken dat ik hem zo wie zo kon bellen om advies en ik kreeg ook medicatie mee voor het werpen en erna. In Gent had ik al een dierenarts uitgezocht en ook in Lokeren waar de tocht zou beginnen. Een week voor het werpen hadden wij onze tjalk Idefix met veel pijn en moeite afgemeerd in Lokeren. Met een hoogdrachtige Naughty en beschermde Seven ging ik zondagochtend naar de bakker om lekkere verse broodjes te halen. Ik ging de hoek om en daar zat op het terrasje een wat kleine man, 6 kinderen en een gevechtshond (Middelslag kruising Pitbull/Mastif reu). Tot grote frustratie van meneer schrok ik helemaal niet trok mijn honden ook niet angstig terug, maar liep rustig langs hem heen. De gevechthond kwam vragend daarbij hard trekkend aan zijn riem naar Naugthy toe. Naugthy zei niet eens zo hard:”Wrow”en de hond schrok vreselijk en met een geweldige sprong naar achteren daarbij de tafel omgooiend trok hij zich terug achter zijn kleine baas. Seven en Naughty gingen met rechtopstaande staartjes en een vrolijke blik naar mij verder. En ik keek achterom en kon mijn lachen niet inhouden bij het zien van de puinhoop die het incident had veroorzaakt. Diezelfde week moest ik nog drie dagen werken en dat maakte Seven en Naughty erg onrustig. Op donderdag avond gingen wij weer terug naar Lokeren en met Naugthy op mijn schoot en Seven achterin.We kwamen bij Antwerpen in een heel stevige onweersbui terecht. De auto-ongelukken vlogen om ons de oren. Kennelijk voelde Naugthy mijn spanning aan want ze werd ook erg onrustig. Nu moet ik zeggen dat Naugthy op het laatst erg zwaar was en ook niet meer zo mobiel. Ik verwachtte dat het werpen wel eerder plaats zou gaan vinden. De natuur zorgt er altijd voor dat de hond tot het einde van de dracht goed mobiel is. In Lokeren aangekomen bleef het nog steeds heel hard onweren. Gauw heb ik Seven en Naugthy uit gelaten en ben toen naast Naugthy in de kraamkist, in bed gaan liggen. Ze bleef onrustig en toen heb ik haar naast mij neergelegd en ben met mijn rug tegen haar rug gaan liggen en toen werd ze weer rustig en konden we allebei goed slapen.

Op vrijdag 15 mei 2009 werd de groep schepen compleet en het was voor ons een weerzien van vele bekenden. Naughty vond het niet goed dat ik ook maar even wegging. Bij het uitlaten moest ik haar toch wel een heel eind tillen. Rond 16.00 uur ben ik naast de kraamkist in bed gaan liggen en ben ik rustig een Belgische Libelle gaan lezen. Daar werden Naugthy en Seven rustig van en kon ze nog even slapen. Rond 18.30 uur begonnen de weeën goed door te zetten en begon ik de tijd bij te houden.

19.20 uur de eerste pup werd geboren. Ik moest Naugthy even een beetje op gang helpen om het vlies eraf te halen maar dat had ze al snel door en haar moederinstinct was fantastische en ze deed het heel goed. 19.30 kwam de tweede pup die was heel klein en ik schrok ervan, ik dacht als ze allemaal zo zijn dan krijg ik nog heel wat te stellen. Dit was echter wel een heel pittig hondje en ze bewoog zich goed onder Naugty’s attenties. De derde kwam iets te vlot maar was al weer wat groter. Dit waren allemaal teven. De vierde kwam zonder placenta naar buiten. Daar maakte ik me wel zorgen om. Na een half uurtje zonder persen gaf ik Naugthy een injectie om de weeën weer op gang te brengen. Toen kwam de vijfde met twee placenta’s naar buiten. Deze twee heb ik niet laten opeten omdat de zesde en laatste er vlot

achteraan kwam. Dit was een reu. Ik hoorde Marijke nog zeggen: “Als je het niet zeker weet!” Ik ging eerst Seven uit laten, en dat vond ze heerlijk alle aandacht voor haar alleen. En daarna nog een keer samen met Naugthy. Naughty en haar 6 puppen deden het heel goed en het varen vonden ze heerlijk. Zelfs het schommelen vonden ze niet erg ze bleven met hun prikoogjes geïnteresseerd en rolde af en toe om. Dat hoort er kennelijk bij zullen ze wel gedacht hebben. Toen we terug waren in Harlingen zijn ze met kraamkist en al vervoerd naar ons huis in IJsselstein. De puppen groeide goed en een bleef er bij ons en dat werd onze rode Spirit. Naar mijn idee had ik het helemaal voor elkaar drie verschillende kleuren en dat zag er wel zo leuk uit. Toch waren er bij de puppen een paar bij die altijd Seven wilde uitdagen. Seven lag soms te soezen op de bank en dan mochten de puppen uit de bench en die rende dan gelijk naar Seven toe om met z’n allen tegen Seven te gaan piepblaffen.

Tijdens een fietstocht die ik met mijn vriendinnen ging maken mocht Seven alleen mee in het mandje op de fiets. Ik heb haar nog nooit zo zien genieten. Alle aandacht voor haar en mijn vriendinnen zeiden allemaal kijk die hond eens genieten.

We gingen met een pontje over en mijn varensgezel liet iedereen verbaast staan zo goed ze zich staande hield op het pontje. Voor Seven een kleinigheid gezien de Zeereizen die ze gemaakt heeft.

Gebroken oogjes.

Ik was eindelijk in de gelegenheid om een keer mee te gaan met een uitje van mijn werk,

Toen ik ’s ochtens wegging was Seven minder vrolijk als anders en ik maakte me zorgen.

Na het werk gingen we met z’n allen uit eten.

Ik belde naar mijn man om te vragen hoe het met Seven was en hij zei dat ze wel minder actief was maar dat ze gewoon mee uit was geweest. Terwijl ik op het terrasje zat belde mij op om te zeggen dat Seven bloed aan het spugen was.

Ik zei dat hij acuut naar de dierenarts moest en dat ze haar gelijk moesten opereren. Zelf liet ik alles staan en ging met bus en auto op weg naar Seven. Mijn man belde weer, dat de dierenarts pas ging opereren na het spreekuur en anders moesten we naar het Wilhelminapark. Ik wist al dat ze dat niet ging redden. Dus ik zei dat ze haar zelf moesten open leggen om de bloeding te stoppen. Dat durfde ze niet en ze wilde eerst een echo maken en dat moest in de praktijk in de Meern gebeuren. Mijn man reed naar de Meern en ik ging daar ook naar toe. Daar zat mijn man in de wachtkamer met Seven op de schoot en een blik van desinteresse die hij het afgelopen jaar al ten opzichte van mij aan de dag legde, en het bloed stroomde uit de anus van Seven. Ik riep naar de assistente: heeft een doek en een tafel deze hond is bezig om dood te gaan. Er werd toen wel gelijk actie ondernomen en er werd een infuus aangelegd. Seven had nog een blijk van herkenning gegeven toen ze mij zag en haar oogjes begonnen nog even te glanzen.Terwijl ik haar kopje zat te aaien, kreeg ze een hartstilstand. Ik zag haar oogjes breken, dof en leeg.en ik wist dat ze me had verlaten. De dierenarts probeerde nog te reanimeren, maar ik wist dat ze was heen gegaan. Mijn verdriet was zo groot en dat kon alleen mijn zoon Leo begrijpen. Mijn man zei: “Ben je klaar dan kunnen we afrekenen en naar huis”. Zoals Seven ons door nare tijden sleepte werd haar overlijden het einde van een 32 jarig huwelijk.

Twee weken na het overlijden van Seven ging ik met Naugthy voor de inenting naar Ko Schoenmaker en voor het eerst bekeek ik de foto’s die van Seven waren gemaakt. Wat de desbetreffende dierenarts niet had gezien zag ik wel. Seven had ook een gedecompenseert hart.

Het had allemaal niet uitgemaakt.

Of Seven nu wel of niet op tijd geopereerd was ze had het toch niet overleeft.

Ik begon te rekenen en het bleek dat:

Seven 7 jaar,7 maanden, 7 dagen oud was toen ze om 7 uur ’s avonds overleed.

Dat heeft zo moeten zijn.  Dat hebben Ko en ik besproken, want ook hij was er kapot van dat zo’n unieke hond maar zo kort heeft geleefd.

Na het overlijden van Seven zijn mijn man en ik uit elkaar gegaan en ben ik in Harlingen aan boord van het schip gaan wonen en de honden zijn bij mij gebleven. Ik heb beloofd om ter nagedachtenis van Seven een boek over haar te schrijven en dat heb ik bij deze gedaan.

Seven zal altijd een plekje in mijn hart bezet houden.

Saskia de Vlas

Met dank aan Seven omdat ze haar leven met mij heeft gedeeld.

Met dank aan Ko Schoenmaker,dierenarts te Nieuwegein